Krótki rys historyczny
Dwór w Solcu został wzniesiony w końcu XVIII wieku, następnie na przełomie lat był kilkukrotnie przebudowywany. Poza interesującą architekturą obiektu, wewnątrz dworu zachowany jest zespół drewnianych stropów z profilowanymi i polichromowanymi belkami. Dwór otacza kilkuhektarowy park krajobrazowy.
Według źródłowych informacji pierwszym właścicielem Solca był ród pieczętujący się herbem Pomian.
W 2. poł. XVI w. miejscowość była nadal w posiadaniu Soleckich h. Pomian, z których wywodził się Andrzej Solecki pełniący urząd skarbnika gostynińskiego oraz jego potomek Stanisław Solecki, również skarbnik gostyniński.
Dwór w Solcu został wzniesiony w ostatniej ćwierci XVIII w. dla Dembowskich. W późniejszym czasie właścicielami Solca była rodzina Ruszkowskich, a od 1936 r. Klemens Ruszkowski. Następnie część majątku nabył Władysław Bardziński, po którym dziedziczył Marek Bardziński. Drugą część dóbr od Ruszkowskiego kupił Wiktor Jędrzejewski.
Budynek przekształcony w XIX i XX w. zatracił pierwotne cechy stylowe. Położony na lekkim wzniesieniu, frontem zwróconym na południe, zbudowany został na obszernych piwnicach. Obecnie jest to budowla piętrowa, murowana, otynkowana, czteroosiowa, z szerokim dwuosiowym ryzalitem od frontu, zwieńczonym trójkątnym szczytem. Układ wnętrz dwutraktowy. Okna dolnej kondygnacji z odcinkami gzymsów w nadprożu, przerabiane, w górnej kondygnacji współczesne (sprzed wojny).
W części pomieszczeń stropy belkowane i kasetonowe z okresu 2 poł. XIX w. Pierwotnie wewnątrz były trzy piece z końca XVIII w., które w 1972 r. przewieziono do Muzeum Mazowieckiego w Płocku.
Po 1945 roku ziemia majątku Solec została rozparcelowana na podstawie dekretu o reformie rolnej.
W dawnym dworze po II wojnie światowej mieściły się: siedziba Urzędu Stanu Cywilnego i Urzędu Gminy, średnia szkoła rolnicza, później szkoła podstawowa i biblioteka. W budynku mieszkało też kilka rodzin. Obecnie dwór wraz z przyległym parkiem założonym w 2. poł. XVIII w. jest własnością prywatną.
1 Opracowano na podstawie: Konarska-Pabiniak B., Tradycja Mazowsza, Warszawa 2013, s. 125-126
